Category: Politikk

SF står for demokratisk sosialisme. Samtidig er det et revolusjonært parti. Det ligger ingen motsetning i dette. SF er et revolusjonært parti fordi det, i motsetning til Arbeiderpartiet, vil skape et a n n e t samfunn og en a n n e n samfunnsform, hvor menneskene er produksjonens herrer og ikke dens tjenere

Vi vil både revolusjonere og demokratisere. Vår revolusjon er overbevisningens revolusjon, ikke bajonettenes, til voldelige overgrep fra våre motstandere eventuelt rettferdiggjør de samme midler fra vår side. Ved tyngden av våre idéer og våre alternativer til det bestående, skal vi skape en revolusjonær bevissthet, få folkets flertall til å godta at et sosialistisk fellesskap gir et bedre samfunn enn kreftenes frie spill og den sterkestes rett, at fulle brødbokser og “blank i lakken” ikke er nok til å gjøre menneskene friere og lykkeligere.

Vi vil en revolusjonær sosialisme på norsk virkelighets grunn og med demokratiske midler. Vi skal både utnytte de muligheter det parlamentariske demokrati gir, og søke å vinne det norske folk for sosialismen gjennom utenomparlamentarisk arbeid under de forhold vi lever under i Norge.

Sosialistisk Folkeparti med Finn Gustavsen i spissen. Gi meg dét partiet tilbake…

Vi er inne i den beste perioden for å sjå framover og skissere koss vi meiner landet skal styres framover. Valet er nettopp overstått, og mengda håplause debattar om regjeringskabal og anna tøv har byrja roa seg. Samtidig er fokuset på politikk framleis godt til stades hos uvant mange.

Kamikaze skildra for litt sia draumepartiet sitt, eg tek på ein måte opp tråden ved å rett og slett teikne opp “draumekursen” for regjeringa dei neste fire åra. Delt etter område. Eg liker KISS, så vi held oss til kulepunkt.

Arbeidsrettar

1. Innføre rett til heiltid
2. Reversera pensjonsreformen og la uførepensjonen vera i fred
3. Innføre sekstimarsdag der det går
4. Gjera heile fagforeiningskontingenta frådragsberettiga
5. Lage ei eiga franchiselov
6. Starte arbeidet med å lovfeste retten til lærlingeplass

Feminisme

1. Likelønnspott
2. Tredele fødselspermisjonen
3. Innføre feministisk sjølvforsvar i skolen
4. Satse meir på krisesentrentra for valdtekne
5. Gjera alt som gjerast kan for å få dømt fleire valdtektsmenn
6. Avskaffe kontantstøtta

Internasjonalt/forsvar

1. Halda Noreg utanfor EU
2. Utreie alternativ til EØS med formål å få Noreg ut fortast muleg
3. Halda oss unna IMF og Verdsbanken såframt muleg. Gi lån til fattige land utan å stille krav om privatisering
4. Trekkje Noreg ut av Afghanistan
5. Jobbe for å få på beina ein nordisk forsvarsallianse
6. Forkaste planane om å kjøpe JSF-fly, og heller kjøpe svenske JAS Gripen
7. Starte ei omstrukturering av førstegongstenesta med formål å få på plass ein periode kor alle på eit eller anna vis gjer ein innsats for landet, sivilt eller militært
8. Innføre statleg boikott av Israel, anerkjenne Palestina som fritt land.
9. Innføre strenge sanksjonar mot selskap som handlar med varar frå det okkuperte Vest-Sahara, anerkjenne Vest-Sahara som eigen nasjon og leggje press på resten av verda for det samme

Skole

1. Avskaffe rapporteringshelvetet i skolen, gi lærarane meir av tida si tilbake
2. Få fleire yrkesgrupper inn i skolen, i samband med punkt 1
3. Fortsette arbeidet for å rekruttera fleire lærarar
4. Starte prosjektet “Få på plass eit skikkeleg alternativ til eksamen og karakterar”
5. Skjerpe sidemålsundervisninga drastisk og gjera målfridomen reell
6. Innføre gratis skolemat
7. Innføre eit nytt system for yrkesfaga med mulegheit til tidlegare praksis
8. Sprøyte inn mykje meir til kommunane for å betre økonomien
9. Etablera maksimumstal for elevar per lærar
10. Utreie koss vi kan overføre det beste frå dei private skolane vi har i dag til den offentlege skolen, med mål om å på litt sikt leggje ned dei private ved å gjera dei overflødige

Velferdsstaten

1. Gjera tannhelse til ein del av kroppen – altså det vanlege helsesystemet
2. Gjenreise den sosiale boligpolitikken
3. Gjenreise Husbanken
4. Byggje heftig mange nye studentboligar
5. Auke studielånet og -stipendet
6. Auke stipendandelet av studiestøtta
7. Senke eigenandelane i helsevesenet
8. Fortsette og ferdiggjera barnehagereformen, byrja SFO-reformen etter ~ samme modell
9. Heva frikortgrensa ytterlegare

Miljø

1. Halde Lofoten og Vesterålen oljefritt
2. Elektrifisera all norsk olje- og gassverksemd
3. Stoppe oljeplanane i Goliatfeltet
4. Stoppe all tildeling av nye oljefelt
5. Satse heftig på fornybar energi. Setje Aker Verdal til å byggje havvindmøller så fort og mykje dei berre kan
6. Forby glødepærer
7. Når elbilane er på plass (om eit par år): auka vrakpanten og gjer andre lure ting for å få flest muleg til å bytta fortest muleg
8. Ruste opp kraftledningar og vannledningar rundt om i landet. Her går skummelt mykje energi tapt!
9. Støtte heilhjarta opp under initiativet frå Natur og ungdom og Bondelaget om å finne balansen mellom rovdyr og beitedyr
10. Oppretthalda eit levande landbruk, distrikta og kulturlandskapet

Eldreomsorg

1. Først: sjå feminismedelen
2. Auke grunnbemanninga
3. Igjen: sprøyte pengar inn til kommunane

Demokrati

1. Innføre deltakande budsjettering i stadig fleire kommunar, etter kvart alle
2. Skjerpe kravet om tilsetterepresentasjon i styre
3. Avskaffe monarkiet til fordel for ein Finlands-aktig republikk
4. Skilje stat og kirke
5. Prioritera å løyse fildelingsutfordringene

Og sjølvsagt eit klinkande klart nei til datalagringsdirektivet frå EU.

Derfor stemte eg SV… Er du einig, bør du melde deg inn i SV eller, om du er ung nok, SU.

Og ja, denne lista kunne/burde vori mykje lengre. Er det noko du saknar, er kommentarfeltet opent!

Okai. No er valet over, og resultata har synki skikkeleg inn. Eg er glad for fortsatt raudgrøn regjering, men misfornøgd med SV-resultatet, og over at høgresida styrka seg. Utan at noko av det er overraskande.

Det einaste som verkeleg overraska meg var at Venstre sank under sperregrensa – eg hadde trudd at dei skulle gjera det skikkeleg godt i år. Personleg trur eg det er berre godt for dei. Det ryr inn med nye medlemmer, dei får bytta ut ein upopulær leiar som har hindra mange i å stemme på dei, og dei får ein slags ny start. Så må eg jo innrømme at eg tidvis har sympati for Venstre, og at mange av sakene deira – som personvern og miljø – står meg nært. Venstre-folk hevdar at kampane mot datalagringsdirektivet og oljeboring utanfor Lofoten og Vesterålen, for å nemne to sentrale saker for tida, blir vanskelegare med dei under sperregrensa. Og det har dei nok rett i. Så eg er misfornøgd med den store nedgangen deira.

Men så kjem eg over på andre sider av Venstre sin politikk. Politikk kor dei er minst på nivå med Høgre og Framstegspartiet. Trua på at alle har det samme utgangspunktet, at alle startar likt. Den totalt manglande evna til å sjå at det er forskjell på folk, forskjell på kor enkelt vi har det økonomisk og sosialt. Følgjeleg så stør dei heilhjarta opp om retten til å rått og brutalt tene pengar på at folk skal gå på skole, brekk ein fot eller blir gamle ved å opne for alt som kan krype (og knapt det) av private skolar, private sjukehus og sjukeheimar. Følgjeleg òg for retten til at eg som har meir pengar enn deg skal kjøpe meg betre skolegang enn deg. Og flinkare legar. Og så vidare.

Samtidig vil dei fjerna formueskatten og arveavgifta. Igjen fordi dei har lulla seg inn i trua på at alle startar med like mykje pengar. Sorry, men verda er ikkje som Monopol…

Denne naiviteten er grunnen til at eg held meg unna Venstre.

Det går for tida ein bloggstafett om å seia nei til datalagringsdirektivet.

Saka er god og viktig. Eg har tidlegare skrivi litt om korfor, og det er særs viktig at dette direktivet aldri får bli norsk lov. No ser eg dessverre ikkje fleire mulegheitar enn eit veto, etter at EU-domstolen avslo saka frå Irland som kunne ført til at vi fekk vridd oss unna. Eg seier dessverre, for Arbeidarpartiet er som kjent nokre pinglar når det gjeld å seie nei til EU-direktiv vi ikkje liker – som vi såg sist med tenestedirektivet.

Dette direktivet er dog for skummelt og farleg til at vi kan gå med på det. Til og med Frp er mot, saman med Krf, Venstre og sjølvsagt Sp og SV.

Skriv under mot direktivet, og bli med i Facebook-gruppa.

Sp krev veto. SV krev veto (kap 11.9). Kva gjer Ap?

Vi trudde tida for militærkupp i Latin-Amerika var over. Pinochet er død, det er stort sett politisk stabilt og den kalde krigen er over – dermed mindre grunn til “our son of a bitch”.

Militærkuppet i Honduras no er derfor eit stygt gufs frå fortida.

Heldigvis er det nokre ting som har endra seg sia 11. september 73, sia sandinistaane i Nicaragua vart kasta og for den del sia det mislukka kuppforsøket i Venezuela i 2002: nabolanda reagerar sterkt. Alle dei andre amerikanske statane – inkludert tidlegare kupp-pådriver USA – har i sterke ordelag fordømt kuppet, og krevd at landets lovleg valde president igjen blir innsett. Og det er jo eit særs legitimt krav.

Kuppmakarane har hosta opp ei slags “orsaking” for kuppet, som overhodet ikkje held mål.

La oss ikkje gå tilbake til ei tid med bananrepublikkar og militærdiktatur. Pinochet er død, Suharto er død, leve demokratiet!

At høgresida – kanskje særleg ungdomsorganisasjonane – er populistiske på alle ikkje-økonomiske spørsmål burde ikkje overraska nokon. På den måten skjuler dei at politikken deira er ein gåvepakke til overklassen og tilsvarande katastrofal for resten av oss.

Dette får jo ein del meir eller mindre artige konsekvensar. Dei køyrer på med framandfrykt, med bensinprisar og, som dei liker å dra fram i kvar skolevalkamp, nei til nynorsk.

Dei kamuflerer det under parolen “valgfri nynorsk”, og verker å tru at alle i Noreg har bokmål som hovudmål. Dette er beint fram feil. Vi er 500 000 nynorskbrukarar i dette landet, og det er rett og slett totalt arrogant å gå ut frå at vi ikkje finst. Skal sjå kommentarane derifrå om vi i målrørsla startar kampanjen “Valfri bokmål”…

Dei ønskjer openbart eit fleirtalstyranni. Sia eit fleirtal brukar bokmål, gir vi totalt blanke i nynorskbrukarane. I tillegg er det tydelegvis heilt greitt at nynorskbrukarar skal lesa bokmål, men omvendt er katastrofe. “Ja, for nynorskbrukere leser jo så mye bokmål likevel”. Ja, det er heilt sant at vi nynorskbrukarar er omringa av bokmål i samfunnet elles. Den logiske konsekvensen av dette bør da vitterleg bli at bokmålsbrukarar bør lesa mykje meir nynorsk for å veie opp?

Eg finn meg ikkje i å bli handsama som ein B-innbyggjar fordi eg nyttar ei anna målform enn dei. For det har eg nemleg lovfesta rett til:

Frå og med 8. årstrinnet vel elevane sjølv kva skriftleg hovudmålform dei vil bruke.

står det i Mållova. Dette har ein del praktiske konsekvensar. Skal ein sjølv kunne velje fritt, må ein veta kva ein veljar mellom! Dette bør vera ein generell regel som dei fleste er samde om. Og skal ein kunne velja fritt mellom målformane, må ein følgjeleg ha kunnskap om begge to – og ha såpass kunnskap om begge to til at ein er i stand til å vurdera dei opp mot kvarandre og gjera eit bevisst val.

Puggepartia Venstre, Høgre og Frp trur openbart at slik kunnskap berre dett ned frå himmelen. Interessant.

Interressant er det òg at desse partia, som skrik ofte og høgt om valfridom, i praksis vil ta frå oss mulegheita til å velje målform sjølv. Du skal ikkje ha noko val, men bruke den målforma som meir eller mindre tilfeldig vart tillagt deg på borneskolen. Hurra!

Så er det sjølvsagt ei anna sak at sidemålsundervisninga jamt over er anten fråverande eller altfor dårleg. Det må vi gjera noko med. Som det er i dag er det berre dei språkbevisste blant oss, som eg, som faktisk gjer eller vurderer eit målbyte. Vi må gjera det til ei realistisk mulegheit for alle.

Media er kvar vår veldig glade i å skrive om “faren for streik” og “sånn rammes du av streiken” – som om streik er noko negativt. Og som om streik er negativt for alle andre enn dei som streikar.

Dét er jo ikkje sant. Mange av dei rettane vi har i dag hadde vi anten ikkje hatt, eller fått mykje seinare, viss ikkje dei før oss satte hardt mot hardt og streika for deg. Streikeretten har historisk vori elementær i kampen for demokratiske rettar, særleg i, men òg utanfor, arbeidslivet.

Streik er den sterkaste reaksjonen arbeidarane kan komme med mot eigarane – kamp for klasseinteressene i sin klaraste form.

Streik er ein konsekvens av og eit middel i maktkampen mellom arbeidarar og eigarar – mens eigarane har interesse av å halda på mest muleg av potten sjølv, har arbeidarane betre av ei jamnare fordeling. Og mens eigarklassa kan ty til lockout, stengje arbeidarane ute, har arbeidarane streikeretten som sin ultimate trussel.

Og streiken har solidariteten som eit viktig poeng. I ein streik står arbeidarane samla for sine interesser – mot eigarane som går imot dei. Vi har da òg sett ei rekkje sympatistreikar gjennom tida – som både er rein solidaritet og i tillegg å styrke sine eigne interesser. For ein veit aldri når det er deg det gjeld, og da er det bra å ha andre arbeidarar i ryggen. Og sjølv om ein streik i andre yrkesgrupper enn di eiga på kort sikt kan få negative konsekvensar for deg, er det på sikt betre for alle oss vanlege folk om streikarane vinn fram. For kvar streik, kvar forhandlingsrunde, kvart oppgjer er ein dragkamp mellom arbeidarklasse og overklasse – og for kvar streik som fører fram, kvart oppgjer som går til arbeidarane sin fordel, kvar gong arbeidarane vinn, blir det lettare for resten å vinne ved sin neste korsveg.

Når det er sagt, så er mykje å gå på i streikeretten vi har i dag, særleg i form av den overdrivne bruken av tvungen lønnsnemnd som bør ned og bort.

For det er ikkje utan grunn at streikeretten reknast som ein av grunnsteinane i den nordiske velferdsmodellen. De e itjnå som kjæm tå sæ sjøl…

“Rammar” og “fare” i seg sjølv bør vera nok til å skjønne at media iallfall ikkje er venstrevridd.

Eg har den siste tida vori temmeleg opptatt av personvern, og i stadig større grad vorti uroa over utviklinga i den vestlege verda i dag, kor vi går mot stadig meir overvaking på fleire og fleire område av livet, og i stadig større del av tida. Vi fyller opp registre, filmar og bilder av oss blir lagra i hopetal kvar dag, og ved enkel krysskopling av eit par registre er det utruleg kor mykje informasjon ein kan få ut.

Særleg etter 11. september 2001 har dette skoti fart, og det synes ikkje å vera grenser for kor mykje overvaking ein treng for å sikra oss fridom. Med tvang skal fridom forsvarast, synes å vera filosofien ein følgjer.

Heldigvis byrjar fleire og fleire å få opp auga for den farlege utviklinga dette inneber. Her heime er det Venstre, SV og Raudt, med tilhøyrande ungdomsparti, som tar og har tatt personvernet på alvor. Og det fascinerar meg litt. For kor står dei tre største partia i landet når det gjeld desse særs viktige spørsmåla? Arbeidarpartiet fortsett å vera på den overvakingslina Haakon Lie drog opp. Det sjølverklærte fridomspartiet Høgre stør overvakinga, vil innføre datalagringsdirektivet og verkar ikkje å ha særleg mange kvaler med å kaste alt som liknar personvern på sjøen. Og Fremskrittspartiet sitt syn er ikkje lett å bli klok på, dei vinglar fram og tilbake. Krf tør heller eingong meine noko. Senterpartiet er heller ikkje særleg frampå i debatten, men dei går nok med på veto mot det meste som kjem av tulledirektiv frå EU – og det er jo ein god start.

Så da blir det Venstre og vi på venstresida som tar fridomen på alvor. Det må vel vera litt flaut for nokon og ein kvar blant resten av dei “liberale”. Uansett er det heilt essensielt for personvernet i Noreg si framtid kva som skjer ved valet i haust. Derfor er det så viktig at vi får eit sterkt SV for å presse overvakingselskarane i Ap – og for så vidt òg at folk med eit borgarleg grunnsyn trekk bort frå Høgre og Frp.

Vi i Sosialistisk Ungdom vedtok i fjor eit klart nei til EU sitt datalagringsdirektiv, hovudsakeleg forfatta av underskrivne. No har heldigvis landsstyret i SU valt å videreføre og styrke denne retninga, og i helga vedtok dei den fråsegna eg skreiv eit utkast til, der det gjennomgåande bodskapet er med fridom skal fridom forsvarast.

Det nøyaktige vedtaket lyd sånn:

Ikkje overvak oss, Sverige!

Uttalelsen vedtatt av SUs landsstyremøte 10.05.2009

Den såkalla “krigen mot terror” har førd til og legitimert ei rekke åtak mot vanlege folk sitt personvern i heile den vestlege verda. SU krev ein slutt på denne krigen mot demokrati og ytringsfridom. På same tid ser vi ei skremmande utvikling der krigen mot internett-piratane i fleire land fører til at respekten for privatlivets fred og ivaretaking av personvernet blir utfordra av storselskaper, lobbyorganiasjoner og deira politiske støttespelare.

Særleg er Internett eit eigna område for dei som vil ha eit overvakingssamfunn. I Storbritannia kan politiet utan vidare ta seg inn i pcene til folk. Datalagringsdirektivet frå EU er skummelt nære oss, og ikkje minst har Sverige innføyrd ei overvakningslov som gjer dette direktivet til småtteri – den såkalla FRA-loven. Her opnar dei for at all datatrafikk inn og ut av Sverige blir overvakt. Dette rammar nordmenn i stor grad, da mykje av Noregs datatrafikk går via Sverige. Dermed er FRA-loven eit overgrep mot rettsvernet og personvernet også for nordmenn. I tillegg til dette går ein del av den interne norske trafikken via servere plassert i Sverige. Datatilsynet har konkludert med at “FRA-loven vil få konsekvenser for norske borgeres personvern”.

Som om ikkje dette var nok, har EU innførd ei lov, IPRED, som delprivatiserar rettsvesenet og gir underhaldningsbransjen lov til å opptre som eit slags politi. Dette er særs negativt for rettsvernet til folk, og frontar ei utvikling som må stanses fortast muleg. No forhandlar EU, Japan og USA om ein ny avtale som går under namnet Anti-Counterfeiting Trade Agreement, ACTA, som ser ut til å bli ei større og verre utgåve av IPRED-lova. Den forhandlas fram av få land, i hemmelege møter, og i tett samarbeid med underhaldningsindustrien for å kunne innførast utan for mykje offentlig debatt.

Lovar som IPRED-, FRA- og Hadopi-loven, innført av dei borgerlege regjeringane i Sverige og Frankrike, bør tene som ein åtvaring til alle som er opptatt av personvern og folks tilgang til informasjon og demokratiske kanalar i Noreg. SU vil være den sterkaste forsvarar for at personvern og rettsikkerhet skal gjelde også på internett.

SU kan ikkje akseptere noen form for statlig nettsensur. Dei eineste unntakene fra dette som kan forsvarast, er pålegg til internettleverandørar om å stengje ute enkelte ip-adresser som formidlar barneporno og lignende grove kriminelle handlingar. På same vis som i post- og teleselskap bør dette bare skje i tilfeller der det er begrunnet mistanke om lovbrudd og ikkje som følge av ein generell overvaking.

Denne aukande overvakinga må ta slutt. Personvern er ikkje eit tomt tulleomgrep, det må tvert om styrkast og forsvarast med nebb og klør som ein av dei viktigaste grunnpilarane i eit fritt og demokratisk samfunn.

Sosialistisk Ungdom krev i den samanhengen at regjeringa gjennomfører desse viktige tiltaka:

• Klart og tydeleg forteljer den svenske regjeringa at FRA-loven er forkasteleg.
• Legg ned veto mot datalagringsdirektivet om det skulle bli aktuelt.
• Hentar dei fire «norske» basestasjonane i Sverige over til norsk jord, slik Finland allereie har gjort.
• Nettnøytralitet skal fortsetje å vera eit viktig prinsipp for ny lovgjeving på nettet.
• Sikrar at det framleis berre skal vera politiet som skal kunne hente informasjon om kundar frå internettleverandørane, og at dette som i dag skal krevje ei rettsleg avgjerd.
• Gjer det klart at internettleverandørane ikkje skal føre tilsyn med kva kundane deira lastar ned.
• Held ein konsekvent og stø kurs med sterkt forsvar for personvernet og bort frå overvakingssamfunnet. Med fridom skal fridom forsvarast!

No er det landsmøte i Arbeidarpartiet, og dermed ein av dei viktigaste plassane norsk politikk blir skapa. For det er ikkje til å leggje skjul på at Det kongelege norske arbeidarparti har mykje makt over landet. Derfor er det interessant å følgje videostreamen og #aplm på Twitter.

Og det fører jo til ein del interessante kampar, sia Arbeidarpartiet i mykje større grad enn noko anna norsk parti er politisk delt – mellom Stoltenberg-fløyen og AUF-fløyen. Grovt sett kan Støre, Stoltenberg, Torgeir Micaelsen og gjengen deira like godt melde seg inn i Venstre, og AUFerne i SV.

For mens Arbeidarpartiet under høgrevrien heilt sia byrjinga av søttitalet heilt har gløymd alt som heiter klasse, interesseforskjellar og arbeidarar. Dei har satt ein stadig sterkare kurs bort frå den stolte delen av historia si. Der dei tidlegare sto på for å byggje og deretter styrke velferdsstaten, har mannen utan eigenskapar og hans likesinna ført ein sterk kamp for meir privatisering (inga regjering har privatisert så mykje som Stoltenberg I), øydelegging av pensjonen, innføringa av eit tenestedirektiv som fører til sosial dumping, omgjering av sjukehusa til verksemder som skal tene pengar (!), og enda meir. I alle desse sakene har Ap vori heilt einige med Høgre!.

Det same Høgre som var hovudmotstandar gjennom Ap si storheitstid, har no vorti deira nærmaste samarbeidspartner i alle sakene om (nedbryting av) velferdsstaten. For mens Høgre konsekvent har vori mot ein skikkeleg pensjon, mot faglege rettar og for eit samfunn der kvaliteten på skole, sjukehus og så vidare avhengar av kor mykje pengar du har på konto, har jo Ap ei historie av litt betre art her. Men etter kvart som åra har gått, har Det kongelege norske pampemonopol flytta seg stadig nærmare Høgre her – Arbeidarpartiet har vorti enda eit av partia for overklassen..

Og det bør verkeleg vera flaut for venstresida i partiet, men først og fremst for fagrørsla – for LO, som sprøytar pengar inn i dette partiet som aktivt motarbeidar deira interesser. Ja, faktisk har Senterpartiet og iblant òg Krf (!) i mange saker dei siste åra plassert seg til venstre for Arbeidarpartiet. Da er det verkeleg på tide at lampane byrjar å lyse.

For sei meg, Arbeidarparti, er det ikkje litt flaut å vera liberalistar? Og ikkje berre det, er det ikkje flaut å vera liberalistar som skjular seg under sosialdemokratisk retorikk? For det er det slett ingen mangel på på landsmøte og i program.

Sei meg, Arbeidarparti, koss er det muleg å gløyme si historie så totalt?
Sei meg, Arbeidarparti, koss kan de så glatt akseptera å bli eit parti stadig meir for overklassen?
Sei meg, Arbeidarparti, er det ikkje på tide å skifte namn?

No er ikkje alt like svart som eg skisserar over, for det er jo ein god del motstand internt i partiet mot denne linja. For mens Martin Kolberg kjem med God dag, mann økseskaft og legg alle kreftar inn for å konstruera eit problem, for å leggje mest muleg til rette for å setje dagsorden til støtte for dei framandfiendtlege og bort frå alt som liknar på klasse, og Stoltenberg pleiar tett omgang med folk som Petter Stordalen og Kjell Inge Røkke, har ungdomspartiet AUF ein retorikk og ein vedtatt politikk som liknar klart meir på den SV har.

For AUF står fast på den sosialdemokratiske linja, og går mot alle Stoltenberg-fløyens hovudsaker. AUF-fløyen forsvarar etter beste evne arbeidaranes interesser, går mot dei marknadsliberalistiske, udemokratiske, krigshissande og kjipe EU og NATO, og frontar kampen mot oljeboring i nord – men berre til eit visst punkt. For når alt kjem til alt, stemmer AUF-arar i bystyre, kommunestyre og fylkesstyre landet over etter partipisken. Dei stør ein politikk dei eigentleg er mot, dei stemmer ned saker dei sjølv har vedtatt som viktige for dei, og dei er regelrett feige. Det held ikkje med fine ord og flotte vedtak, de må faktisk stå på krava!

Så det blir spennande å følgje partiet sitt landsmøte. Eg håpar Det kongelege norske arbeidarparti kan slutte å leike Venstre, og heller løfte fram igjen den sosialdemokratiske arva. For klasseskilje og klasseinteresser er like reelle som nokon gong, og dei er så mykje viktigare for folk sin kvardag enn “radikal islam” og hijab til saman.

Så derfor, lykke til med landsmøtet, AUF og resten av Ap-venstrefløya. Måtte de vinne kampen for demokratisk styring av sjukehusa, mot oljeboring i nord og for eit meir sosialdemokratisk Arbeidarparti.

Søstre, kameratar: gratulerar!

Dagens soleklare gladnyheit. No er ei av dei store feministiske kampsakene krona med siger!

Forresten: abre har eit glitrande innlegg om religiøse (privat)skolar i dag.

Venstresida får ofte kritikk for å fokusera veldig mykje på nokre få saker (typisk Palestina), mens vi bryr oss altfor lite om andre saker (typisk Kongo). Og det er det lett å vera einig i. Det fins mange, mange viktige, store saker som folk burde hoppe på barrikadane for og demonstrere, hyle, klage og kjefte over. Berre når det gjeld land som fortener mykje meir merksemd, kan eg nemne Vest-Sahara, Kongo, Sudan(/Darfur), Somalia, Tsjetsjenia og så vidare. Det samme gjeld meir nasjonale saker – det er ikkje utan grunn det fins haugar av forskjellige interesseorganisasjonar, innretta mot anten eit tema eller ei spesiell sak.

Så er det for dei fleste av oss klart lettast å engasjera oss i eit tema vi har stor interesse for – jo større interesse, jo større er sjansen for engasjement. Samtidig, skal ein først engasjera seg i eit tema bør ein gjera det skikkeleg for at det skal monne noko – som fører til ei naturleg avgrensing av kor mange tema/saker ein kan fokusera på.

Dessutan er det sånn at folk med felles bakgrunn, livsstil, smak med meir (altså habitus) ofte engasjerar seg i mykje det samme, pluss at, det er berre å sjå det i auga, vi er langt frå så mange verken i kvinnerørsla, sosialismerørsla eller dei andre gode rørslene som vi burde ha vori. For all del, du skal ikkje kimse av oss, og vi får gjort mykje fornuftig, men vi kunne gjort mykje meir og satt fokus på fleire av dei viktige sakene om vi var dobbelt så mange.

Synes du det er ei sak som får for lite fokus? Finn ein eller annan som er einig med deg, og sett fokuset der sjølv!. Drar du i gang ein underskriftskampanje, skriv ei fråsegn, skipar til eit informasjonsmøte eller ein demonstrasjon, så stillar eg opp såframt eg kan – og det gjer mange med meg òg! (Ja, eg har vori der og gjort det sjølv. SUs IT-politikk er eit direkte resultat av mitt og Simons engasjement.)

For det er trass alt ei grense for kor mykje kvar av oss kan jobbe i rørsla – og vel så viktig, det er ei grense for kor mykje kvar og ein av oss bør jobbe. Det er meir bruk for ein i 80% over eit år enn 100% i tre veker. Ergo kan ikkje alle av oss uansett fronte alle dei viktige kampane.

Det samme gjeld sjølvsagt meg òg. Men du verda, kor glad eg er for at andre tar dei mange andre viktige kampane!

Senterpartiet har nettopp fronta ei uklar innskrenking av ytringsfridomen som ein viktig sak. I USA er det vanvittig viktig kva detaljert for religion politikarar har, og om dei tilhøyrar rett kirkesamfunn. Samme land har veldig mange som er absurd opptatte av at andre folk ikkje skal få ta abort, å få bære våpen døgnet rundt og at homofile ikkje skal få gifte seg.

Eksempla på sære val av kampsaker er mange. Likevel synest eg Frp er høgt oppe på lista her òg:

– I henhold til partiets vedtekter og vedtak på landsstyremøtet, er det to områder hvor det ikke er rom for et annet syn. Det dreier seg om et standpunkt mot bompengefinansiering og mot eiendomsskatt, sier gruppeleder Ståle Busch i Namsos Frp til Namdalsavisa.

Roald Korssjøen vart ekskludert frå Frp fordi han stemte for bompengar. Fantastisk.

Eg er blant dei som seier eit etter kvart soleklart ja til kvotering.

Av fleire grunnar, dei to viktigaste er at det funkar og at kvotering skjer for fullt allereie, berre uformelt.

Det funkar. Ingen av kvoteringsmotstandarane har hittil vori i nærleiken av å komme opp med noko som funkar like bra. Ikkje i det heile tatt. Eit eksempel: etter at loven om 40% kvinner i ASA-styra vart innføyrd i 2006, steig talet på kvinner i desse frå 17,8% i 2005, til 21% i 2006 og no til over 40%. Det var ramaskrik og høglytt klaging frå menn da Bondevik II-regjeringa vedtok dette kravet (kred til dei!), men kritikken stilna fort, og i dag er det få som hevar hovudet og klagar over at det er inkompetente kvinner i styra. Kan det vera at gutteklubben tok feil igjen?

Og dette tar meg over til mitt andre hovudpoeng: at det gjekk så greitt å finne kompetente kvinner, tydar vel på at det ikkje er mangel på kvinner som er like gode som menn? Korfor er det da så absurd skeivt med mindre dei som tilsett blir tvinga til å tilsette folk av begge kjønn?

Vel, la meg sitera kva Mina sa om saka for ei stund sidan:

Kvotering er forskjellsbehandling, man skal ansette den som er best egna, uavhengig av kjønn. I og for seg høres jo det logisk ut. Men hvordan forklarer de da at det er så mange flere mannlige toppledere enn kvinnelige? Hvis det er de med best kvalifikasjoner som velges, hvorfor er det da en så skeiv fordeling mellom kjønnene? Igjen sier man indirekte at kvinner egentlig er dårligere skikka. Det er den beste som ansettes, og det er stort sett en mann. Eller kanskje skjer dette fordi menn allerede automatisk kvoterer inn andre menn? Fordi det tradisjonelt sett er menn som har vært ledere? Fordi mange enda ikke har vendt seg til tanken om at kvinner ikke bare kan være sykepleiere, men også sjukehusdirektører?

Tanken om at menn skal styre og kvinner ikkje, eller generelt tanken om at menn skal ha mest makt, er godt innsyra i det mannsstyrte og -dominerte samfunnet vi lever i i dag. Kan det vera derfor vi kviar oss for at kvinner skal vera med og styre på lik linje?

Men det var kvotering til styrar. Alt det over gjeld i like stor grad om leiarstillingar, forresten.

Kva med “kvotering” til forskjellige studium, da?

Alle er vel i dag einige om at alle skal ha lik rett til utdanning, iallfall seier dei det. Høgresidas vilje til at utdanning skal koste pengar og vera privat, er eit klart brot med dette, men det kan vi la ligge akkurat no. Det samme med deira ønske om å halda på kjønnsrollene. Iallfall er ein samde om at begge kjønn skal ha den samme mulegheita til å komme inn på alle studium. Og det er jo fint.

Og her er vi på det klassiske høgre-venstre-skiljet, eller “Venstre-problemet”, som eg ofte kallar det: den blinde trua på at like lovfesta mulegheitar er det samme som like reelle mulegheitar. Den blinde trua på at folk ikkje har forskjellig utgangspunkt. Den blinde trua på at det ikkje finst noko som heiter “press” eller “kjønnsroller”.

For det er ikkje sånn at det er like lett for ei jente å søke eit datastudium som det er for meg som gut. Det er temmeleg openbart, det held å sjå på tala for det. I 2006 var 10,5% av førsteåringane på datateknikk (mitt studium) jenter, i 2008 3,6%. På det meste var det nesten ein fjerdedel jenter på studiumet…

Så det er for drøyt å seie at alle har like mulegheitar til å komme inn på alle studium. Derfor synest eg det er heilt greitt å gi ekstrapoeng til jenter som vil søke på typiske guttelinjer. Rett og slett for å vege opp. (På samme måte er eg prinsipielt for motsett veg òg, men det problemet kan eg ikkje sjå at er noko like stort…)

Forresten, kor typisk er det ikkje at majoriteten ein plass klagar over “minoriteten som får ekstra fordelar”?